Jacek Dukaj

[…] czyż nie jest to czyściec materii nieożywionej, przestrzeń pośmiertna architektury? Moja pierwsza styczność z twórczością Dukaja. Chciałam sprawdzić jak podejdzie mi jego sposób pisania i niestety nie zostałam zbytnio zachęcona. O ile pierwsza połowa czyli jakieś 150 stron zapowiada się całkiem obiecująco; zostaje wykreowane w wyobraźni czytelnika dość szczegółowo początkowe miejsce akcji (futurystyczna wizja Krakowa) i zaczynamy w ten świat powolutku „wsiąkać”. Potem, gdy tytułowa „córka łupieżcy” wyrusza, a właściwie zostaje <wchłaniana> w podróż z tym określaniem literackim czasu i miejsca robi się troszkę ciężej. Nie udało mi się zaprzyjaźnić z główną bohaterką, która mimo ukończenia dopiero 18 lat zdaje się być już znudzoną życiem mało sprawczą osobą. Poza często przydziewanym przez nią, zawsze niskazitelnie czystym elfim garniturem nie ma innych charakterystycznych cech pozwalających nam na oswojenie się z jej postacią. Po liczącym około 100 stron wprowadzeniu w czas i miejsce akcji, mamy wrażenie że znamy cel ku któremu zmierza powieść; osiągnięcie pełnoletności przez bohaterkę-tajemniczy prezent od zmarłego(?) rodzica-odkrywanie tajemnicy jegi spadku. Oczekujemy, że w takim tempie rozwijać się będzie reszta opowieści. Jednak o ile fabuła się rozwija, tak co rusz wprowadzane nowe terminy określające m.in miejsca czy futurystyczne zabiegi rozszerzające rzeczywistość znacznie tracą na sile i szczegółowości. W trakcie czytania przyjmowałam te nowe dane z coraz większą ciekawością i nadzieją na sensowne rozwinięcie i wykorzystanie tych wątków. Gdy zostało mi około 10 stron do końca historii już wiedziałam, że nie doczekam się rozwinięcia wszystkich wspaniale opisanych technologii. O ile te wprowadzane na samego początku udało mi się przyswoić, tak im bliżej końca, zdajemy sobie sprawę że historia Zuzanny to pretekst, ćwiczenie literackie, wyrywek z ciekawie kreowanego uniwersum, którym to postanowił się z nami podzielić autor „Córki Łupieżcy”. Niestety tej hojności nie jest za wiele :( Dukaj daje nam do spróbowania autorskie danie, które zaczyna nam smakować. Pochłaniamy je zaintrygowani, mając lekkie wrażenie znajomości tego smaku. Jednak gdy zaczynamy nabierać ochotę na więcej ze zgrozą stwierdzamy że zostały już tylko okruszki, a co gorsza, nawet po ich zjedzeniu mamy obawy co do ostatecznej smaczności dania. 4/10