Mam tak samo jak ty

Wspaniała książka!Każdy felieton to perełka,nikt tak nie potrafi opisać wizyty na poczcie albo w Żabce.Nie rozumiem narzekań, albo i rozumiem,po prostu Masłowska nie jest dla każdego.

Wspaniała książka!Każdy felieton to perełka,nikt tak nie potrafi opisać wizyty na poczcie albo w Żabce.Nie rozumiem narzekań, albo i rozumiem,po prostu Masłowska nie jest dla każdego.

Cieszę się, że wszystkie te felietony zostały zebrane w jednym miejscu, tworząc wspaniałą opowieść o okolicy. Mojej okolicy, w której poruszam się codziennie.

Cieszę się, że wszystkie te felietony zostały zebrane w jednym miejscu, tworząc wspaniałą opowieść o okolicy. Mojej okolicy, w której poruszam się codziennie.

Wspaniała książka, cudowna okładka, porywający tytuł!

Zacznę w odwrotnej koleności niz powyżej, czyli od tytułu, bo takowy własnie uderzył we mnie na LC. Uwielbiam Niemena, a piosenka "Sen o Warszawie" jest moją ulubioną, więc ksiązka przemówiła do mnie od razu całym wersem, wiedziałam , że będzie o Warszawie. Wtedy nie widziałam jeszcze okładki, która jest srebrna i cudna, ale tę zobaczyłam dopiero gdy odbierałam zamówioną pozycje w bibliotece.
Teraz dopiero o treści , bo przeczytałam w "trymiga"!
Pani Dorota zachwyciła mnie przede wszystkim :
- kunsztem językowym
- wyborem tematów
- skondensowaniem pojęć
- niepowtarzalnym stylem i jego trafnością

Jak opisać miasto, którego się tak naprawdę wcale nie podziwia, a jednak darzy uczuciem , sentymentem i przywiązaniem. D. Masłowska wywiązała się moim zdaniem z tego zadania na szóstkę! Bo jest w tym uczuciu , które Niemcy okreslają jako "Hassliebe", czyli połączenie miłości z nienawiścią, coś jak w piosence z mojego dzieciństwa : " Ja Cię lu-, ale wodą,,ja Cię ko- , ale nogą, ja Cię ści- , ale drzwiami, taka miłość między nami.
Narzekamy, psioczymy, ale gdy na horyzoncie pojawi się zagraniczna turystka, która na pytanie "Jak Ci sie tu podoba( w Warszawie) ? " długo milczy , aby w końcu powiedzieć " Jest inaczej..."
Jesli chodzi o słowotwórstwo, to uwielbiam różne składanki wyrazowe, jak np. wyrażnie denerwujace autorkę nazwą(mnie zresztą też) "Złote Tarasy ", które naprzemiennie nazywa "Złotymi Chaosami" lub "Niezłotymi Tarasami ", a między innymi przez takie wydumane nazwy, Masłowska robi porównania Warszawy do Dubaju północy, ociekajacego raczej błotem niż złotem. Sąsiadujący z "Tarasami "Dworzec Centralny to labirynt i wg autorki jego zadaniem (onirycznym i rzeczywistym) jest gubienie w sobie osób przybywających do stolicy.
Nowinki przeciwstawia starowinkom, a piękny obraz takiego zastepowania jednych przez drugie wspaniale opisuje w rozdziale " Kraina Zapomnienia". Prześmieszne opisy nowrzeczywistości znajdujemy np. w rozdziale "Żabka metafizyczna ". Gdzie Masłowska pisze , że Żabka z jej dzielni to "Dom Polaka" czyli : urząd , stołówka , klub dyskusyjny, świetlica, centrum integracji i dezintegracji, przenikania się ludzkich spraw, szczęścia z nieszczęściem, przyjemnego z pożytecznym, itp. Jednak przede wszystkim jest ta jej lokalna Żabka "sceną Latającego Teatru Pijaków Ochockich".
Do całości, przepieknego wydania trzeba dodać , że współistnieja w nim tematyczne kolaże do wielu rozdziałów, wyrażajace tak wiele, że nawet tekst tego nie obejmie...
Życzę wszystkim czytelnikom tej książki tak wielkiej przyjemności jaką mnie obdarowała Dorota M., choć przyznam , że trzeba dość dobrze znać W-wę , jej mieszkańców i ich zwyczaje, zabudowę, miejsca , dzielnice , place... co akurat mnie towarzyszyło od dzieciństwa , chociaż nigdy w Warszawie nie mieszkałam na stałe , ale było to miasto rodzinne moich Dziadków, którzy wyjechali stamtąd po wojnie i ich opowieści oraz ciągoty do krótkich powrotów i konfrontacji ze zmieniającą się stolicą i rodziną tam pozostałą lub znajomymi, w których uczestniczyłam sprawiły , że tez mam swój sen o Warszawie, tak samo jak Dorota M. i inni Warszawiacy " na amen" lub tylko na "przelot".

Wspaniała książka, cudowna okładka, porywający tytuł!

Zacznę w odwrotnej koleności niz powyżej, czyli od tytułu, bo takowy własnie uderzył we mnie na LC. Uwielbiam Niemena, a piosenka "Sen o Warszawie" jest moją ulubioną, więc ksiązka przemówiła do mnie od razu całym wersem, wiedziałam , że będzie o Warszawie. Wtedy nie widziałam jeszcze okładki, która jest srebrna i ...

Niby tylko zbiór felietonów. Niby ograny motyw ponownej monetyzacji raz sprzedanych tekstów. A jednak tworzą ciekawą całość, która przykuła mnie do czytnika. Dawkowanie sobie Masłowskiej jest w porządku.

Niby tylko zbiór felietonów. Niby ograny motyw ponownej monetyzacji raz sprzedanych tekstów. A jednak tworzą ciekawą całość, która przykuła mnie do czytnika. Dawkowanie sobie Masłowskiej jest w porządku.

Nigdy nie wydawało mi się, ze felieton to tak ksobny gatunek, w którym tylko autor i o autorze. Jest kilka dobrych, naprawdę, ale większość nijaka, nie wiem po co.

Nigdy nie wydawało mi się, ze felieton to tak ksobny gatunek, w którym tylko autor i o autorze. Jest kilka dobrych, naprawdę, ale większość nijaka, nie wiem po co.

Książka trochę nierówna, ale miło było powrócić do Warszawy i jej zakątków. Aż trochę zatęskniłam :)

Książka trochę nierówna, ale miło było powrócić do Warszawy i jej zakątków. Aż trochę zatęskniłam :)

Dobre zestawienie tekstów.

Dobre zestawienie tekstów.

Przeczytałam 4 felietony, przy 5 zrezygnowałam, nie byłam w stanie przebrnąć przez kolejne strony książki. Bardzo ciężko się ją czyta, miałam wrażenie, że autorka stara się w zdaniach upchnąć jak najwięcej słów, żeby brzmiały mądrzej.

Przeczytałam 4 felietony, przy 5 zrezygnowałam, nie byłam w stanie przebrnąć przez kolejne strony książki. Bardzo ciężko się ją czyta, miałam wrażenie, że autorka stara się w zdaniach upchnąć jak najwięcej słów, żeby brzmiały mądrzej.

Felietony dla Tygodnika Powszechnego zebrane w formie książki, pisane w czasie pandemii i wojny na Ukrainie, więc niewesoły nastrój. Warszawie nie uda się skryć bólu i niewygody istnienia; brzydkie miasto widziane oczyma Masłowskiej ożywa- zgiełk śmieciarki zakłóci sen, odedrze z resztek wizji pod powiekami, wylewający tłum z tramwajów uniknie kontaktu wzrokowego, spieszy do swoich spraw, budynki przytłoczą swoim ogromem. Wystarczy pokluczyć, pogubić się w ulicach stolicy, porozmawiać z obcym, by znaleźć nic – ten poszukiwany brak rezultatu i wniosków. Niby gapi się na mieszkańców, obserwuje przebudowę, słyszy hałas, ale wniosków nie wysnuwa. Autorka ma Warszawę w sobie, a "pisanie pozwala kontemplować złożoność, ogrom i swoją wobec niego bezradność". Mimo deklarowanych słów nie ma tu bezradności. To taka miłość przez negację. Spostrzeżenia celne, błyskotliwe, uważne, niezwykle wrażliwe, z poszanowaniem każdego istnienia i zachwytem dla dostrzeżonego obiektu.

Felietony dla Tygodnika Powszechnego zebrane w formie książki, pisane w czasie pandemii i wojny na Ukrainie, więc niewesoły nastrój. Warszawie nie uda się skryć bólu i niewygody istnienia; brzydkie miasto widziane oczyma Masłowskiej ożywa- zgiełk śmieciarki zakłóci sen, odedrze z resztek wizji pod powiekami, wylewający tłum z tramwajów uniknie kontaktu wzrokowego, spieszy...

Zbiór tekstów z Tygodnika Powszechnego. Jak na zbiór przystało, nierówne treści ale ogólnie czyta się dobrze, ciekawe spostrzeżenia i oczywiście wspaniała akrobatyka językowa. Polecam

Zbiór tekstów z Tygodnika Powszechnego. Jak na zbiór przystało, nierówne treści ale ogólnie czyta się dobrze, ciekawe spostrzeżenia i oczywiście wspaniała akrobatyka językowa. Polecam