Jane Seymour. Brzemię królowej

Kolejna świetna książka pani Weir. Tym razem autorka przedstawia nam postać Jane Seymour, trzeciej żony Henryka VIII. Przyznam, że jako oddana fanka Anny Boleyn nigdy nie darzyłam Jane sympatią i jestem do jej osoby wrogo nastawiona (jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało). Muszę przyznać, że podczas czytania książki poczułam sympatię do niekoronowanej królowej a na koniec szczerze jej współczułam i zastanawiałam się, co Jane mogłaby osiągnąć, gdyby pożyła dłużej.

Czy Jane różni się od poprzednich żon Henryka? I to jeszcze jak! Katarzyna Aragońska była wykształconą infantką, biedującą młodą księżną wdową, łaskawą królową, gorliwą katoliczką, regentką Anglii, matką, która pochowała wszystkie (poza Marią) swoje dzieci, kobietą porzuconą, obdartą z tytułów, odseparowaną od córki i upokarzaną przez męża. Dumną królową z krwi i kości. Anna Boleyn dorastała na dwóch wspaniałych dworach Europy, przesiąkając francuską kulturą, duchem renesansu i czerpiąc inspirację od wykształconych kobiet, które poznała. Ambitna, głodna wiedzy, orędowniczka wprowadzenia dużych zmian religijnych, gardząca niewiernymi i zwodzącymi kobiety mężczyznami sama przyczyniła się do upadku poprzedniczki. Zdawać by się mogło feministka epoki Tudorów i matka angielskiej reformacji. Jak na ich tle tych niezwykłych kobiet wypada nasza Jane?

Zupełnie zwyczajnie. Trzecia żona Henryka to szara myszka – cicha i spokojna, rodzinna i głęboko wierząca, sprzeciwiająca się reformą kościoła (ale po cichu). Ot, Jane z sąsiedztwa z którą miło porozmawiasz, pójdziesz na kawę albo wspólnie upieczesz ciasto. Córka rycerza, która żyła spokojnie w rodzinnej posiadłości a potem na dworze jako wierna dwórka Katarzyny. Nic nie wskazywało na to, że zrobi zawrotną karierę. A jednak, została niekoronowaną królową. I to w zasadzie nie dokonała tego ona a ludzie, którzy ją otaczali.

Podczas lektury zastanawiałam się, czy Jane faktycznie była tak naiwna, czy wierzyła w to co chciała, bo tak było je łatwiej uspokoić własne sumienie. I jak musiała bać się reakcji Henryka, że wolała milczeć niż delikatnie zasugerować, że popada w paranoje albo traktuje poddanych niesprawiedliwe.

Czytając książkę, uświadomiłam sobie, jak straszne to były czasy. Jedna osoba sterroryzowała cały dwór, córkę, żony czy kler. Jak jeden paranoik na tronie szafował wyrokami śmierci a wszyscy chodzili dookoła niego na paluszkach. A pośrodku tego oka cyklonu nasza biedna Jane, która nie miała takiej charyzmy, żeby cokolwiek zmienić.

Historią Jane nie jest tak barwna i porywająca jak historie jej poprzedniczek, ale nie można zarzucić jej nudnej fabuły. Książka obejmuje stosunkowo krótki okres życia bohaterki a większość rozdziałów opisuje perypetie Jane od kiedy stała się faworytą a w końcu żoną Henryka. Widzimy też jak dołącza do grona intrygantów chcących obalić Annę, ale jest tylko narzędziem a nie mózgiem operacji.

Za każdym razem podziwiam i chylę czoło z szacunku do ogromu pracy jaki pani Weir włożyła w swoje książki. Dbałość o szczegóły, różnorodni bohaterowie z krwi i kości odzwierciedlający swoje czasy. Polecam, tak jak każdą inną książkę autorki.

Kolejna świetna książka pani Weir. Tym razem autorka przedstawia nam postać Jane Seymour, trzeciej żony Henryka VIII. Przyznam, że jako oddana fanka Anny Boleyn nigdy nie darzyłam Jane sympatią i jestem do jej osoby wrogo nastawiona (jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało). Muszę przyznać, że podczas czytania książki poczułam sympatię do niekoronowanej królowej a na koniec...